Deze is nog niet af. Heb ook nog geen refrein. Ik wilde een wat serieuzer onderwerp proberen. Het is losjes op de waarheid gebaseerd maar voor een deel verzonnen. Ik keep het niet helemaal real of zo. Ik schrijf deze op het nummer Standard - Pete Rock (Surviving Elements)
Hoop dat mensen opbouwend commentaar willen leveren.
Ik weet de tijd nog dat we knikkerden in de straat en nog
geloofden in de Sint, Jezus Christus en de paashaas,
Geen verplichtingen, het leven was nog nieuw,
We renden rond in alle richtingen en fietsten met een derde wiel,
Ik hoorde de mensen wel eens praten over je pa,
Hoe hij dronken werd en woedend werd en ruzie maakte met je ma,
Maar als we speelden kwam die lach op je gezicht,
We fantaseerden dat we helden waren, sterren op de velden waren,
De tijd verstreek en de problemen werden groter toen
je pa verdween, hij liet je alleen, je hart gebroken,
Veel respect voor hoe je moeder je onder haar hoede nam,
Het verdriet en de woede losliet, ze deed het zonder man,
En het ging een tijd ook goed, we liepen samen door de klassen,
Net als broeders, we pasten, en hoorden bij de graag geziene gasten,
Het eerste biertje en het eerste blowtje, eindeloze lachkicks
op een bankje, met een ongeregeld zooitje,
Mooie tijden en herinneringen ja, maar het veranderde,
Je werd ineens afstandelijk en ging meer om met anderen, die
herrie maakten, afhaakten, langzaam van het spoor afraakten,
Wilde met je praten, maar je kon je er niet los van maken,
Ik zag je nauwelijks, je moest altijd ergens heen,
Zo was je hier, zo was je weg en soms wel dagen aaneen,
Dan kwam je moeder ’s avonds bellen, maar ik kon haar niks vertellen,
Hoorde tranen in haar stem opzwellen, ze bleef de uren tellen,
Je kwam een paar keer goed weg, je was nog minderjarig,
Ik hoopte dat het daar bij bleef, maar die gedachte was voorbarig,
Je was aan het dealen en ging ook zelf gebruiken,
Af en toe de wet op je hielen, dan moest je onderduiken,
Ondanks dat ik je niet meer zag, zat je nog altijd in mn hart, ook
toen ik samen met je moeder naast je ziekbed zat,
Maar van die paar klappen werd je amper warm of koud en
binnen no time was je op de been en maakte weer dezelfde fout,
|