Pako
tranen vallen op papier bij het horen van de muziek/
nu niet! is wat ik roep als mensen tegen me praten/
ik sluit mn ogen plots en overzie mn levensjaren/
het gevoel is even zwaar als ik besef/ wat ik meegemaakt heb/
maar juist in tegenslagen zag ik wie er met me mee voelt/
beperk me nu tot hun omdat ik altijd tevergeefs zoek/
alleen mn vader en mn moeder zijn zich van de pijn bewust
en je bent zeven jaar ouder maar je blijft mn kleine zusje/
leef nu van dag tot dag, ik ben jong, heb alle tijd/
ben gestopt met het leven gericht op mentaliteit/
en wat blijkt? mensen zijn het al lang vergeten/
bang en onzeker?had toch altijd wel gezelschap op feesten?
de populairste van de groep, ik lulde mee over niets/
maar als iedereen vertrok zat ik alleen op de fiets/
door de schrik van minachting leef ik naar verwachting/
trek mn jas aan en vertrek..eenzaam de nacht in/
TSP
Ik heb geen kompas meegekregen, mijn visie is zoek,
Dwaal vragend door weken, geen plaats meer in de expeditiegroep,
De koude wind suist door mijn lichaam, wandel op verlaten paden,
Zie mensen lachen, huilen en zo vergaan de jaren,
Mijn leven wordt bij elkaar gehouden door 3 bij 4 meter,
Zonder computer had ik hier misschien niet eens gezeten,
En telkens zie ik mensen blij zijn, en ik blijf rennen,
Maar de emoties die ik toon kunnen niet aan mijn tijd wennen,
Ik schreeuw in mijn slaap, droom altijd over een beter leven,
Het gevoel hoe het is om te lachen, hoe het is om het mee te beleven,
Ik verdrink in me eigen tranen omdat ik elke seconde dat gevoel mis,
Terwijl blij zijn voor iemand anders een dagelijkse taboe is,
Gevangen in een emotieblok, hoe lang zal dit doorgaan,
Want ik weet echt niet meer hoe ik er in me leven voor sta,
Mijn beste vrienden kennen me zelfs maar voor de helft,
Eenzaam, verdwaald voor eeuwig gevangen in mezelf, |