Zeven dagen in de week, ik laat ze voorbijgaan,
raad eens: ik laat ze, begraaf me in haat voor dat feit, maar
ik weet niet wat ik kan doen om het te doorbreken,
om een dag weer volop te beleven, en ik hoop zeker
dat van buiten naar binnen van binnen naar buiten wordt,
ik begin nu, vandaar heb ik mijn zinnen maar uitgestort.
Let op: vandaag wordt anders, vandaag wordt zeker beter,
vandaag wordt een van die dagen om nooit te vergeten.

Vandaag doorbreek ik de sleur, dope is een understatement,
vandaag ga ik alles doen behalve me vervelen.
Vandaag hoeft er maar één kans langs te komen,
ik neem me voor op het meisje van mijn dromen af te lopen.
En vandaag ga ik los, met goede muziek gaat het lekker,
en ik beloof mezelf niets van de kritiek aan te trekken.
Vandaag wordt geweldig, een dag zonder zorgen,
vandaag, hmm... wacht, het komt wel morgen.

Mooie beloftes, mooie woorden, maar wees reëel: geloof je
dat je ook echt waarmaakt wat je jezelf beloofde?
Met het hoofd in de hoogte. Ik wil dat je je bek houdt,
omdat je op deze manier alleen jezelf voor de gek houdt.
Om dat wat je wilt echt in je handen te krijgen,
is een kleine portie lef een belangrijk vereiste.
Begrijp je? Of moet ik het allemaal nog een keer uitleggen?
Fak it, ik word moe van dat uitstellen.

Doen of niet? Twijfel je? Weet je het zeker?
Op het moment zelf lijkt een nee vanzelfsprekend.
Van te voren mooie plannen, maar nee, jammer dan,
en je kan jezelf wel voor je kop slaan, achteraf.
In gevecht met mezelf, lastige keuzes liggen me niet,
geen zekerheid: ik weet niet of ik win of verlies.
Ga ik het durven, gaat het me lukken, wil ik het wel?
Je bent zó game over, en er staat veel op het spel.