Nas - Hip-Hop Is Dead
Het eerste album van Nas op Def Jam is bijna een conceptalbum geworden. Maar is het
een enigzins luisterbaar album?
Money Over Bullshit
Inspirerende titel. Ik heb zelf ook liever geld dan bullshit. Een LES beat waarin Nas zegt voor
niemand bang te zijn behalve voor zijn eigen kracht. Weinig slechts over te zeggen.
You Cant Kill Me
Ja! Salaam Remi. Ik mag Salaam Remi wel, hij heeft gezorgd voor het beste werk van
Nas de afgelopen 5 jaar. Ook dit is een goede beat, wel wat minder dan op zijn vorige cds. Nas
flowt lekker en heeft het hier over het vermoorden van andere rappers.
Carry On Tradition
Nee! Scott Storch. Ik mag Scott Storch niet, al is deze beat niet per se heel erg slecht. Het lijkt
er op dat hij zijn enorm irritante fluit kwijt is die nummers van Beyonce en 50 Cent verkrachtte. Al
waren deze nummers al bijzonder slecht. Deze beat zorgt niet voor oorontsteking zoals Just A Lil
Bit van 50 Cent wel deed, maar geweldig is het niet. Nas vraagt wie van jullie sukkels het snelst een
lijn van Big Daddy Kane kan quoten... Iemand?
Where Are They Now
Weer Salaam Remi achter de knoppen. Alleen deze keer met hulp van Nas. Het resultaat is iets
beter dan het slechtste Nas-nummer ooit: Wanna Be Me's of iets dergelijks van de 8 Mile Soundtrack.
Nas roept wat namen van vergeten rappers waarvan ik de helft niet ken.
Hip Hop Is Dead
Waarom in hemelsnaam dezelfde sample gebruiken? Klinkt als het slechtste idee ooit. Thiefs Theme
is een stuk beter dan dit. Ook is het enigzins merkwaardig dat Will.i.am dit nummer produceerd. Was
hij niet diegene die na 2 dope BEP hiphop albums met een blanke crackhoer (tevens slechtste
zangeres ooit) popmuziek ging maken?
Who Killed It
Nas vervormt zijn stem tot een of ander oud detectivefiguur van een oude tv serie of film. Klinkt dit als
een ander slecht idee? Is het eigenlijk niet. Veel van jullie gangsters zullen dit nummer haten maar
ik vind het best wel leuk. Hoe graag ik Will.I.Am ook de slechtste producer ooit wil noemen, na
Hip Hop Is Dead en Compton is ook dit een hele aardige beat.
Black Republican
Eindelijk het nummer met Jay-Z waar iedereen op wachtte. LES maakt de beat, die een klein beetje
lijkt op een budget-Just Blaze beat. Dit nummer is beter dan alles op Kingdom Come. Ok, op
Oh My God na. Ok, op Oh My God na als Jay-Z wat beter zou flowen op dat nummer. Dit nummer
stelt niet heel erg teleur. Een beetje maar.
Not Going Back
StarGate maakt een redelijke beat. Nas heeft het er over dat hij niet terug wilt naar de hood. Ik
wil er ook niet naar toe. Kelis vind het nodig om ooooooe te zingen door zijn verses. Niet een goed
idee.
Still Dreaming
1,2 1,2 1,2 Some dreams stay dreams, some dreams come true rijmt Kanye West ingenieus.
Op de beste beat van dit album. Was een stuk beter geweest zonder een Kanye West verse.
Dit geldt echter voor meer nummers.
Hold Down The Block
Nou wil Nas weer dingen doen voor de hood waar hij nooit meer naar terug wilt gaan. Mark
Batson maakt de beat, hij heeft een paar nummers geproduceerd samen met Dre. Iemand
mag hem vertellen dat hij maar wat beter had moeten opletten. Geen best refrein.
Blunt Ashes
Beat gemaakt door Chris Webber, een basketballer of footballer of iets. Niet eens een heel
erg slecht idee. Nas rapt over dode soulzangers enzo. Lijkt als of hij met Game de strijd
wil aangaan voor namedroprecord op 1 album.
Let There Be Light
Ik heb bij dit nummer eigenlijk nooit zo gelet op de tekst. Beat van Kanye West. Best
wel weer goed. Refrein gezongen door een budget-Anthony Hamilton.
Play On Playa
Met Snoop Dogg en Scott Storch. Gastverses van Snoop zijn zelden een goed idee. Althans
sinds 2000. Zou een stuk beter zijn zonder Snoop Dogg maar dit is best goed. Zou Storch
het licht hebben gezien? Dit is geen The Streets van WC maar geen slechte beat.
Cant Forget About You
Weer william op de beat. Lekkere drums william! Dat meiske van Lost Ones zingt ook hier
weer, en dit keer pakt het een stuk beter uit. Sample van Nat King Cole nummer uit 1943,
een van de beste nummers van de cd.
Hustlers
Weer een nummer voor de westkust. Dre komt met een hele lekker niet Dreachtige beat.
Game en Nas klinken dope samen. Game zegt dat hij twijfelt tussen het kopen van de cd
van Nas of Dre, maar geen geld had en dus maar allebei heeft gestolen. Behalve een best
stom refrein is dit de beste Dre en Game samenwerking ooit.
Hope
Een accapellanummer. Heb me nog niet zo verveelt dat ik dit geconcentreerd heb kunnen
luisteren.
Beste nummers: Hustlers, Cant Forget About You, Black Republican
Niet op je iPod: Hope, Not Going Back
|
"Hiphop is so fuckin' dead," vertelt een gedempte computerstem aan het eind van het conceptueel uitgedachte Who Killed it. Een conceptnummer binnen een conceptalbum dus, waarvan de kern van de titel als leidraad verweven is in de teksten van Nas, die met zijn achtste soloalbum op dat vlak misschien wel zijn beste werk tot nu toe laat horen.
De release van Street's Disciple in 2004 betekende voor Nas het einde van zijn contractuele verplichtingen aan Sony BMG Music. Even was hij, zoals het heet, 'free agent' maar een klein jaar later stond hij tot ieders verbazing met voormalig aartsrivaal Jay-Z in een uitverkocht Madison Square Garden. Deze verzoening leidde tot een nieuwe contractuele verplichting, maar dit keer met 100% creatieve vrijheid, een gigantisch budget en een eigen label. In die joint-venture trapt hij af met Hip Hop is Dead, niet alleen een album maar evenzeer een statement.
Neem je de titel letterlijk dan kunnen we wel kappen met tijd, geld, bloed, zweet en tranen steken in het belichten van een cultuur die ons allen zo boeit. Toch ligt de motivatie voor de titel niet ver van de letterlijk interpretatie. Op verschillende manieren en in verschillende nummers legt Nas uit wat hij precies bedoelt als hij zegt dat hiphop dood is. In Carry on Tradition blijkt dat hij niet alleen verwijten maakt, maar ook de hand in eigen boezem steekt met teksten als "Hip Hop been dead, we the reason it died." Hij verwijst vervolgens naar de onenigheid die nog altijd heerst onder de zwarte bevolking van de VS en legt daar het voorbeeld van de joden naast, die het geld juist binnen de familie en de gemeenschap houden en zo wél hogerop zijn gekomen.
Zoals de covers van zijn eerste vier albums met elkaar een verband hadden, zo hebben zijn laatste drie dat ook. De cover van Street's Disciple is qua ontwerp en boodschap de voorganger van Hip Hop is Dead. Waar hij op Street's Disciple als God's Son tussen zijn discipelen het laatste avondmaal nuttigt, symboliseert de cover van Hip Hop is Dead het overlijden van hiphop, alsof hij dat op Street's Disciple al gepland had. Money Over Bullshit zou zomaar een track op de helft van het album kunnen zijn maar met de dreigende pianoakkoorden en de zware beat van L.E.S., die al sinds Illmatic (1994) spraakmakende producties levert, steekt Nas meteen van wal en nodigt hij je uit met hem op oorlogspad te gaan. Het volgende You Can't Kill Me is één van de mindere tracks van het album maar qua verhaal wel interessant: op een avond in de wereldstad die hij thuis noemt, New York, pogen haters hem het leven te ontnemen. De eerste twee nummers fungeren zo als intro voor het thema dat het album draagt. In Carry on Tradition wordt dit voor het eerst écht onder de aandacht gebracht en over een beat van Scott Storch vraagt Nas zich af waarom sommige grondleggers van deze kunstvorm nu doorgaan voor crackheads. Een probleem dat volgens hem voorkomen had kunnen worden als er respectvol met het erfgoed van die pioniers was omgegaan. Een harde klapper is het niet maar doordacht als Nas is, ligt de nadruk meer bij de boodschap dan bij de toetsen van Storch.
Meerdere tracks van Hip Hop is Dead refereren naar andere tijden. Where Are They Now neemt hierin de leiding met een old-school James Brown-beat en de tekst waarin Nas vergeten helden als Redhead Kingpin, Kwamé the Boy Genius en King Sun aanhaalt, waarna hij zich afvraagt wat er met hen gebeurt is. "Rap is like a ghosttown, real mystic / Like these folks never existed / They the reason that rap became addictive." Het is moeilijk te geloven dat dit een nieuwe beat is, zo goed is het Nas en Salaam Remi gelukt die oude sound te laten herleven. Met deze track als vraag is de titeltrack erna het antwoord. Bewust opent hij zijn eerste single met de mededeling "I had to flip this track again" en opnieuw rockt hij op In-a-Gadda-da-Vida (196 van Iron Butterfly, die ook voor Thief's Theme (2004) was gebruikt. In de songrecensie werd gevraagd hoe je door het recyclen van een eerder gebruikte sample hiphop kan laten herleven, een antwoord zou kunnen zijn dat Nas er een statement mee maakt door te zeggen dat ook zijn eigen muziek dood is en door dezelfde sample te gebruiken met een frisse boodschap opnieuw tot leven is gekomen. Eén ding is zeker, zowel het album als de single Hip Hop is Dead roept herinneringen op en voedt speculaties.
De meest interessante track op het album is misschien wel Who Killed it. Echt een muziekstuk kun je het niet noemen, eerder een tussenstukje spoken-word over een 808 beat - de typerende sound van de jaren tachtig. Op het eerste gehoor klinkt de verdraaide stem van Nas wat raar. Maar als je het eenmaal door hebt, besef je je dat het makkelijk de audio van een oude gangsterfilm had kunnen zijn, waarin Nas de rol van een detective à la Dick Tracy aanneemt. Met die wetenschap spreekt de track enorm tot de verbeelding en zie je de rokerige, kleine ondervragingskamer met felle spotlamp al voor je. Black Republicans, het duet met Jay-Z, is, met het orkestrale Murder of Don Fanucci van Carmine Coppola uit The Godfather II (1974), zoals gezegd ronduit gruwelijk. In tegenstelling tot veel rappers die beweren multimiljonair te zijn en nog steeds dagelijks in de hood te hangen, zegt Nas in Not Going Back (met Kelis) over een dromerige beat van StarGate dat hij nooit meer terug zal keren naar de plek waar hij opgroeide. Dromerige beats maken is een vak apart en Kanye West spant hierin de kroon met Still Dreaming en Let There Be Light.
Het is goed te merken dat Nas (33) ouder is geworden. Hip Hop is Dead is vaak een reflectie op zijn eigen leven en het milieu waarin hij opgroeide; niet zozeer dat van een straatrat, gangster of drugsdealer maar meer dat van artiest. Dit komt goed tot uiting in Can't Forget About You. Als een soort Billie Holiday zingt Chrisette Michele het refrein dat naadloos aansluit bij de herinneringen van Nas. Zoals toen Michael Jackson voor het eerst de Moonwalk deed, op televisie bij het 25-jarig bestaan van Motown. De nostalgische akkoorden uit Unforgettable (1943) van Nat King Cole, waarvan de vocalen de track afsluiten, maken deze productie van Will.I.Am af. Will heeft naast Nas de prominentste rol op dit album met zijn vier producties. Hij bewijst zichzelf hiermee als all-round producer en gelukkig blijft hij niet hangen in zijn hip-pop formule. De Dr. Dre productie Hustlers, met, toch wel, The Game, is dope maar valt op een conceptalbum als dit een beetje uit de toon. Het enige statement dat Nas er maakt, is dat hij als eerste New Yorkse mc op een Dr. Dre-beat rapte. Opvallend is dan ook dat Hip Hop is Dead het best tot zijn recht komt als hij van het begin tot het eind beluisterd wordt, dan pas komt de boodschap écht over. Muzikaal is het zeer zeker geen slecht album maar als losse tracks zijn niet alle producties even sterk.
Naast het handjevol bonustracks die zeker de moeite waard zijn, sluit Nas het album af met het acapella Hope. Zou hij hier aspirerende producers mee willen stimuleren hun kunsten te laten zien? Ongetwijfeld. Hij eindigt de beatloze vermaning met de mededeling dat als je je afvraagt waarom hiphop dood is, je waarschijnlijk de reden bent waarom het heeft moeten sterven. Dood of niet, Nas blaast met dit album hiphop nieuw leven in.
door Geoffrey van Vliet, 15Dec06
bron: Statemagazine
Deze man slaat de spijker op zen kop
----------------------------------------
[url]http://www.last.fm/user/Bru-Taal/[/url]
|