| Index / Algemene zaken / | |
rame |
 Gepost door rame op donderdag 19-04-2007 om 18:07:56 |  |
het lijkt er dus echt op.
De myspace geeft ook R.I.P aan
Zijn er nog mensen die er weleens kwamen?
Er zat volgens mij nog best wat in, ze waren net bezig met artiesten en hadden een studio |
shortylee
Ondertitel |
Gepost door shortylee op donderdag 19-04-2007 om 18:13:19 | |
| why? |
| rame |
Gepost door rame op donderdag 19-04-2007 om 18:14:22 | |
| Dat is nog niet duidelijk |
Weazel |
Gepost door Weazel op donderdag 19-04-2007 om 18:31:18 | |
Ookal woon ik in Twente toch kwam ik best vaak bij Fat Beats.
Alleen de laatste 2jaar was het weinig meer.
& daarbij verkochten die lui ook nog eens mixtapes die gewoon voor free promotion waren. 
|
| rame |
Gepost door rame op donderdag 19-04-2007 om 18:32:15 | |
| Dat zijn alle mixtapes haha, officieel mogen mixtapes niet verkocht worden (geloof ik) |
| Weazel |
Gepost door Weazel op donderdag 19-04-2007 om 18:35:15 | |
| Haal dan op zn minst de sticker eraf |
dap
038 |
Gepost door dap op donderdag 19-04-2007 om 18:35:23 | |
je betaalt ook niet voor de mixtapes maar voor de shippingcost en distributiekosten  in theorie dan he |
| rame |
Gepost door rame op donderdag 19-04-2007 om 18:36:46 | |
Heb ik er nooit op gezien?
Maar vooruit, het zou best kunnen, al heb ik dat bij de music store ook gezien, daar heb ik eens een Shady Records Mixtape gehaald die gratis hoorde te zijn |
| Weazel |
Gepost door Weazel op donderdag 19-04-2007 om 18:38:02 | |
| JA, dat klopt ook nog (met zijn kop groot op de voorkant) |
Quizmaster |
Gepost door Quizmaster op donderdag 19-04-2007 om 20:03:13 | |
Nog nooit gweest...
maar ik moest er volgens mensen wel langs gaan voor een paar vette platen....
|
Iminic
DE LAUWREAAT |
Gepost door Iminic op donderdag 19-04-2007 om 20:05:47 | |
Voor vette platen ga je toch gewoon naar de kringloopwinkel.
EDIT: En hiphopplaten kan je tegenwoordig op veel plekken in de (grotere) steden halen.[ Dit bericht is gewijzigd door op 19-04-2007 @ 20:08:51 ]
----------------------------------------
It's a celebration, bitches, I just got back.
Mistletoe in my backpocket: kiss my ass. - Rocknesssss |
| Quizmaster |
Gepost door Quizmaster op donderdag 19-04-2007 om 20:09:58 | |
jepjep dat heb ik al gedaan...
maar er zouden echt specifieke sample platen te koop zijn daarro...
|
tirp
Tirp aka. Dope Assasin of Rhymes |
Gepost door tirp op donderdag 19-04-2007 om 20:17:11 | |
Mischien komt er een nieuwe start-up met nieuwe eigenaren in de toekomst..afwachten maar
vroeger kwam ik er wel eens..
jammer
----------------------------------------
O.G. |
| rame |
Gepost door rame op vrijdag 20-04-2007 om 11:01:32 | |
myspace:
FAT BEATS AMSTERDAM
R.I.P.
1996-2007........
more info. as it comes.....
TO ALL LOYAL CUSTOMERS.... THANK YOU |
shortylee
Ondertitel |
Gepost door shortylee op vrijdag 20-04-2007 om 11:21:20 | |
Quote: Iminic schreef op 19-04-2007 @ 20:05
Voor vette platen ga je toch gewoon naar de kringloopwinkel.
EDIT: En hiphopplaten kan je tegenwoordig op veel plekken in de (grotere) steden halen.
laatst vond ik bij kringloop nog rappers delight van sugar hill gang en plaat van tone loc hehe. in totaal nog minder dan een euro lol[ Dit bericht is gewijzigd door op 20-04-2007 @ 11:21:52 ] |
Rem
Tourist |
Gepost door Rem op vrijdag 20-04-2007 om 12:15:14 | |
ik kwam er niet bijzonder vaak, eens in de 2 maanden ofzo.
maar toch zonde want ze hadden wel wat te bieden.
----------------------------------------
So don't get any big ideas. They're not going to happen
You'll go to hell for what your dirty mind is thinking |
Mizou
OWJAHJOH??! |
Gepost door Mizou op vrijdag 20-04-2007 om 12:37:52 | |
tja de laatste jaren was echt minder.
de instores die ze regelmatig hadden met dope artiesten waren dan wel weer dope!
|
FreakyFreek
Teringhond & Co. |
Gepost door FreakyFreek op vrijdag 20-04-2007 om 15:40:04 | |
ik ben er een keer geweest, maar is wel jammer mayn... al kan ik wel platen bij hhv.de en waaghals krijgen..
|
Jspr |
Gepost door Jspr op vrijdag 20-04-2007 om 15:41:05 | |
houden ze ook een gruwelijke uitverkoop nu?
|
FreakyFreek
Teringhond & Co. |
Gepost door FreakyFreek op vrijdag 20-04-2007 om 15:48:26 | |
ik dacht er net ook aan ja!
|
Arihasj
skip mijn eigen intro's |
Gepost door Arihasj op vrijdag 20-04-2007 om 16:19:00 | |
ik kwam er ook wel regelmatig, toch jammer maar ook onverwachts. een half jaar geleden zeiden ze nog dat ze een eigen site online zouden krijgen van de fatbeats in a'dam zonder die van ny
----------------------------------------
Wu, Tang, Wu, Tang, Wu, Tang, Wu, Tang
Wu, Tang, Wu, Tang, Wu, Tang, it's on your brain |
| rame |
Gepost door rame op vrijdag 20-04-2007 om 23:09:42 | |
www.fatbeats.nl die is er dus ook
Ik denk niet dat er een uitverkoop komt als alles al leeg staat |
Arihasj
skip mijn eigen intro's |
Gepost door Arihasj op zaterdag 21-04-2007 om 13:00:10 | |
ja ze zouden een site online gooien waar je kon kijken wat ze nog in de winkel hebben liggen, dat is deze site toch niet?
----------------------------------------
Wu, Tang, Wu, Tang, Wu, Tang, Wu, Tang
Wu, Tang, Wu, Tang, Wu, Tang, it's on your brain |
| rame |
Gepost door rame op zaterdag 21-04-2007 om 13:07:59 | |
oh, dat zou dope geweest zijn, dat is deze inderdaad niet
ik heb me weleens over een site laten vertellen maar niet dat |
| rame |
Gepost door rame op woensdag 27-06-2007 om 21:18:50 | |
De Nasmaak van Tien Jaar Fat Beats.
Financieel wanbeleid en verstoorde verhoudingen.
Vraag een rap-fan welke vijf plekken in Nederland de grootste invloed hebben gehad op de Nederlandse hiphop-geschiedenis en Fat Beats zit er gegarandeerd bij. Het was jarenlang de enige plek om kwaliteitshiphop op vinyl te scoren, in de kelder van de Amsterdamse platenzaak vonden legendarische shows en interviews plaats en de meeste werknemers groeiden uit tot gevierde dj's, waaronder Edzon, Mr. Wix, SP en Lil' Vic. Iedereen die ooit een stap over de drempel heeft gezet en het steile trapje richting de kelder bewandelde, voelde het stukje magie dat er rondzweefde. In april van dit jaar worden klanten echter opgeschrikt door een dichte, lege Fat Beats. Wat is er gebeurd? Liep de zaak eigenlijk niet al jaren te kampen met grote schulden? En zal Fat Beats Amsterdam ooit nog heropenen?
Het is midden jaren negentig als twee Amerikanen genieten van het bruisende Amsterdam en alles wat de stad te bieden heeft. De Nederlandse hiphopscene is nog kleinschalig, Nederlandstalig rappen gebeurt amper en in Amerika wordt klassieker na klassieker gedropt. De bezoekers ontdekken dat hiphop-liefhebbers in de hoofdstad voor platen alleen terecht kunnen bij Rhythm Import, dat er een matige collectie overgeprijsde platen op na houdt. Laten zij nou toevallig een platenzaak in New York runnen, genaamd Fat Beats. Omdat die zaak prima loopt, staat eigenaar Joe Abajian op het punt een nieuwe vestiging te openen in Los Angeles. Waarom niet gelijk een extra vestiging in hun favoriete buitenlandse stad? Samen met Ryan Sikorski, reisgenoot en Fat Beats-medewerker vanaf dag één, gaat Abajian de uitdaging aan. Ze komen in contact met de Nederlandse DJ Clyde, die een skateboardshop runt en onder de winkel een kelder gebruikt als opslagruimte. De kelder mag omgetoverd worden tot platenzaak. Een jaar later verdwijnen de skateboards ook van de begane grond en zo kan het dat er in 1996 een Fat Beats wordt geopend aan de gezellige Singel, vlakbij het Centraal Station. Group Home treedt op tijdens het openingsfeest in een propvolle Melkweg, de toon is gezet. Amsterdam smacht naar een goede plek om vinyl te scoren en Fat Beats groeit uit tot één van de meest interessante spots in de binnenlandse hiphopgeschiedenis. Legendarische concerten, instores en interviews in de kelder... allerlei mooie momenten staan in het geheugen gegrift. Maar na tien-en-een-half jaar lijkt het doek echter plots gevallen wanneer klanten in april van dit jaar worden opgeschrikt door een dichte, lege Fat Beats. Wat is er gebeurd?
 Ryan Sikorski
Eigenaars Joe Abajian en Ryan Sikorski waren twee maanden later pas in het land om allerlei lopende rechtzaken tegen Fat Beats Amsterdam af te handelen, en hun ongezouten visie op een decennium Fat Beats te geven. Natuurlijk mogen de betrokkenen reageren. De eerste winkelmanager (en mede-eigenaar), Ricardo Wijngaarde, ontmoette Ryan in Washington Square Park in New York na opnames voor de film Kids. Na een enthousiast begin van de shop wordt echter duidelijk dat niet alle zaken niet op rolletjes lopen. "We merkten dat Ricardo de boekhouding niet op orde had, hij kon niet goed omgaan met het geld. Ook bleek hij nalatig met het betalen van de belasting, in 1998 haalden belastinginspecteurs zijn huis nog overhoop en sloten ze de winkel. Wij werden geconfronteerd met een belastingschuld van dertigduizend dollar die onmiddellijk betaald moest worden. Ik bel Joe met de mededeling dat er twee opties zijn: of je komt nu naar Amsterdam met dertigduizend dollar, of het is over met Fat Beats Amsterdam. De volgende dag was Joe hier. Toen alles zo slecht geregeld bleek te zijn, werd me meer duidelijk. Zo was er ooit tienduizend gulden ontvreemd." De twee gaan zelfs zo verder om één van de medewerkers van de diefstal te beschuldigen, overigens zonder enig bewijs hiervoor te overleggen.
Fat Beats, back in the days.
Al in die eerste, meest succesvolle Fat Beats-tijd begint zich dus al de schuld op te hopen die in jaren die volgen moet worden afgelost. Als we Joe en Ryan moeten geloven tenminste. Ricardo Wijngaarde reageert, middels een indrukwekkend gedetailleerd weerwoord, ontzet op de uitspraken van zijn ex-collega's. "Dat de boekhouding van Fat Beats niet op orde was, klopt helemaal. Daartoe heb ik in 1998 nog een extern accountantsbureau ingeschakeld om de winkel door te lichten. Na alle moeilijkheden met de fiscus heb ik de verantwoordelijkheid over de financiële chaos op mij genomen door op 1 september 2000 mijn zakelijk aandeel in Fat Beats over te dragen aan Ryan en Joe. De zaak was toen voor een ieder afgedaan. Ik heb ook Ryan gebeld met de mededeling dat ik niet gediend ben van ongefundeerde beschuldigingen achteraf vanuit het Fat Beats-kamp. Naar aanleiding hiervan is Joe Abajian begin 2003 naar Amsterdam gekomen en heeft hij mij persoonlijk zijn excuses aangeboden en een eerste aanzet tot schadevergoeding gedaan. Dat zegt genoeg, lijkt mij. In oktober 2003 werd ik door een ex-medewerker van Fat Beats op de hoogte gebracht van het feit dat in het verleden een deel van de voorraad van Fat Beats via apparatuur uit de Fat Beats-studio verdween, en dat meerdere werknemers zich daaraan schuldig maakten.
"Ook zouden continu allerlei feesten - anders dan de eigen, door Fat Beats ondersteunde feesten - ongevraagd vanuit de Fat Beats-kas worden gefinancierd. Op basis van een onaf gevoel en het feit dat mijn boekhouder na talloze pogingen vanaf 2005 geen inzicht kreeg in de administratie van Fat Beats, heb ik in de loop van 2006 en voor het laatst op 14 februari 2006 contact gezocht met Joe en Ryan om het hele Fat Beats-verhaal eindelijk juridisch te laten onderzoeken om mij vrij te pleiten. Hier is nooit op gereageerd. Bij mijn weten ben ik tot op heden de enige geweest die herhaaldelijk op feitelijk en juridisch onderzoek naar deze uiterst vervelende en schadelijke situatie heeft aangedrongen. Kennelijk leeft er nogal wat frustratie bij de huidige eigenaars van Fat Beats, alsmede een enkele ex-werknemer, om het eigen aandeel in de malaise te verdoezelen. Feit is wel dat deze beweringen ontzettende schade kunnen en wellicht zullen aanrichten jegens mijn persoon."
DJ Eclipse
Mr. Wix, tegenwoordig dj in clubs en op 3FM en programmeur bij Paradiso, bekijkt het geheel van zijn kant: "Ryan en Joe waren niet de gemakkelijkste bazen om voor te werken. Ryan was jong en gretig, plus het was voor hem meer een zakending dan een muziekding. Ricardo was iets idealistischer, hij wilde ook iets voor de jeugd doen in die tijd. Ricardo had wel de wil, maar niet de knowhow om een platenzaak te runnen. Volgens mij was hij jurist van beroep, hij was goed in het spotten van trends, maar wist niet echt wat er speelde in de muziekindustrie. Stel dat je als advocaat bij een bakker gaat werken, dat werkt niet, hij was overgekwafiliceerd. Hij moest micro denken terwijl hij macro dacht. Wij als dj's werden er voor weinig geld neergezet maar er werden ook heel veel deuren voor ons geopend, dat hield je op de been. Je bent jong en hebt nog niet veel verantwoordelijkheden.
"Ricardo gaf mij en SP echt een plek, we kregen de kans om in de Melkweg en Paradiso te draaien, daar zijn we hem heel dankbaar voor geweest. Fat Beats heeft mijn carrière een grote boost gegeven. Ik kan mij nog herinneren dat ik een mooie klus in het theater kreeg, van dat geld kon ik drie weken naar New York en met de mensen die ik tijdens die trip ontmoette, heb ik vandaag de dag nog steeds goed contact. Het waren spannende tijden, ik heb veel geleerd, maar op een gegeven moment merkte ik dat we niet verder kwamen als shop. Er was niet genoeg visie vanuit de Amerikanen, in de scene was Fat Beats niet echt populair omdat Ryan zo nu en dan erg arrogant voor de dag kwam en Ricardo niet genoeg wist van de dingen zelf. De Amerikanen stonden te ver van de shop af. Begrijp me niet verkeerd, de samenwerking was niet slecht maar ze wisten niet wat er hier speelde. Al met al heeft Fat Beats toch een nare nasmaak bij me, het begon als een tof ding maar de potentie is nooit echt benut door gebrek aan focus en visie.
"De winkel had meer kunnen zijn dan een winkel, een hele dependance voor nieuw talent. Top Notch was superklein toen, zie de verschillen nu. Met alle respect, de Amerikanen hebben het opgezet, maar het bouwen van een huis is niet echt moeilijk, het onderhouden wel. Na Ricardo heeft Craig Solo, die via Edzon bij ons terechtkwam, het schip varende gehouden. Hij wist wat er speelde in de scene en had de knowhow over de in-en verkoop van tweedehands platen. Hij runde eerder Mr. Bongo in Londen, een zaak met een behoorlijke reputatie. Dat Craig manager werd was logisch. Edzon heeft heel veel verstand van muziek, maar hij had geen ambitie om een winkel te runnen. Al heeft Ed van iedereen volgens mij wel het langst bij Fat Beats gewerkt."
De Engelse Craig Solo hield zich in het 'Ricardo-tijdperk' bezig met postbestellingen, achterin de winkel. Door zijn ervaring was hij de aangewezen persoon om Fat Beats weer op orde te krijgen, vooral met berekking tot de boekhouding en de zakelijke kant in het algemeen. Joe en Ryan: "Craig was moe van Londen en andersom. Hij was erg behulpzaam in de begintijd en leek ons uitermate geschikt. De tijd wees uit dat hij dat niet was, het liep niet zoals het zou moeten. De winkel was een soort monster, man. Iedereen die er kwam te werken, kreeg het het hoog in zijn bol. Het is blijkbaar lastig om om te gaan met de aandacht, mensen willen steeds wat van je en dingen opzetten. Ik snap dat niet trouwens, als ik na ga welke grootheden er in New York binnenwandelden. Wij zijn geen haar veranderd. Craig begreep blijkbaar niet dat hij representatief was voor de naam Fat Beats, we verwachten een bepaalde klantvriendelijkheid van onze mensen. Het moet leuk zijn om langs te droppen. Hij kreeg ruzie met iedereen met wie hij zaken deed en hij stond niet open tegenover de klant, hij werd zelfs vals en gemeen in zijn communicatie richting ons. Hij was ongelukkig met de situatie en wij ook. We moesten wel ingrijpen en hem aan de kant zetten, terwijl we er enorm veel tijd in hebben gestoken om onze visie op hem over te brengen. Wij wilden die New Yorkse mentaliteit en vibe hierheen brengen, maar mensen konden er niet mee omgaan."
Big L optreden in 1998.
Craig, die inmiddels weer in Londen woont, draait en een radioshow host, ziet dat overbrengen juist als het knelpunt tussen de Amsterdamse werknemers en de Amerikaanse eigenaars. "Joe maakte het erg moeilijk voor mij en Edzon om de winkel te runnen. Hij wou dat de vestigingen in New York, Los Angeles en Amsterdam allemaal hetzelfde waren. Hij wou meer cd's verkopen, wij waren het daar absoluut niet mee eens. Mensen kwamen naar Fat Beats voor vinyl, Fame Music had toen al een prima cd-afdeling. Hij kwam misschien eens per jaar langs, was niet op de hoogte, wist niet hoe de scene was en was meer geïnteresseerd in het pushen van platen van Fat Beats Records dan van muziek van andere labels. Joe steunde onze artiesten ook niet. Top Notch wou nog een compilatie met hem maken, maar Joe vroeg er te veel geld voor. Ik heb het er naar mijn zin gehad en mijn best gedaan. We hebben, zover ik weet, de belastingschuld volledig weggewerkt. Er stond alleen nog een schuld van honderdduizend gulden open richting Fat Beats Distribution, de leverancier van alle platen. Die schuld brachten we terug tot veertigduizend gulden, dat was de enige schuld die er toen nog was. Wij brachten Fat Beats terug, met een hoop feesten en Hiphop 120 op Kink FM. Uiteindelijk werd ik zelf verbitterd en werd het werken daar te veel hoofdpijn. Ik had het gevoel dat Joe constant op mijn lip zat en niet waardeerde wat we deden. Ik besloot samen met Edzon te vertrekken en toen ik er weg ging was het op zich nog cool met Ryan en Joe, dacht ik. Maar achteraf hoorde ik dat ze achter mijn rug om een hoop nonsens liepen te verkondigen."
Door de niet geheel soepele samenwerkingen met de eerste twee winkelmanagers kiezen Joe en Ryan er voor om na het vertrek van Craig Solo en Edzon een iets andere weg in te gaan. Ze denken nog niet aan stoppen, maar er moet wel iets veranderen. "Voor de naam Fat Beats was het ook goed om een vestiging in Amsterdam te hebben. Het is dat we de scene en stad hier zo waarderen anders was de stekker er al lang geleden uitgegaan. Sterker nog, als wiet hier niet legaal was, zou Fat Beats Amsterdam al jaren verleden tijd zijn geweest." De Amerikanen besluiten twee managers aan te nemen: Bart Fader en Dimmy. Probleem: de twee kunnen niet met elkaar overweg. Dimmy: "Er komt gewoon veel kijken bij het runnen van een winkel. De communicatie met Amerika is altijd moeizaam geweest, jij bent bezig met wat je hier doet en zij zijn bezig met wat ze daar doen. Vaak kreeg je geen antwoord op je vragen, en dan weer was er een positieve periode van veel contact. Het was wisselend."
Als er in negen jaar vier managers niet naar wens functioneren, kan je jezelf afvragen of je op de juiste manier naar een winkelmanager op zoek bent geweest. Joe en Ryan besloten het eens buiten de muziekwereld te zoeken, via een uitzendbureau. "We zochten iemand met managerskwaliteiten, iemand die de zaak weer op sleeptouw kon nemen. Niet wetende dat deze man het absolute kwaad was. Zet zijn naam goed neer: Rodion van Rossum. Waar moet ik beginnen? Plotseling was de zaak dicht. Wij hadden geen idee wat de exacte reden was. Achteraf bleek dat de beste man zes maanden lang geen huur had betaald aan de huisbaas, terwijl wij netjes elke maand het bedrag vanuit de States overmaakten. Logisch dat de huisbaas dan een rechtzaak aanspant, maar wij wisten van niks. De eerste rechtzaak was al in december maar in november en februari waren Rodion en ik nog bij elkaar thuis en heeft hij geen woord gezegd. Sterker nog, de rechtzaak was aangespannen tegen mij, Ryan Sikorski. En wie staat daar terecht als Ryan? Rodion zelf!
"Ik snap nog steeds niet hoe hij zich als mij heeft kunnen voordoen. Is er geen paspoortcontrole in de rechtbank? De huisbaas is er vandaag bij de advocaat pas achtergekomen dat Ryan Sikorski helemaal geen Nederlands spreekt. Waarom zouden we tien jaar lang netjes de huur betalen en er dan opeens mee stoppen? Ook is Rodion naar de ABN AMRO gegaan en daar op één of andere manier als mede-eigenaar van Fat Beats in het klantenbestand gekomen. Zo mocht hij vijftienduizend euro van ze lenen. Gelukkig was er maar vijftienduizend, anders had hij nog meer opgenomen. Ik had hier ook contacten met het Nike-kantoor, waar ik ooit nog eens zou langsgaan. Dat wist hij, en daarom is hij onder mijn naam naar dat hoofdkantoor gegaan om deals te sluiten. Dat stoort me nog het meest, dat hij zich voordeed als mij. He's a real bitch snake."
AG in de kelder van Fat Beats.
Naar de buitenwereld lijkt het allemaal goed te gaan met Fat Beats. Achterin het pand wordt een toffe muziekstudio gebouwd en de begane grond wordt verbouwd tot frisse sneakershop. "We wisten dat hij had lopen verbouwen, we waren benieuwd. Een frisse wind en deels uit een ander vaatje tappen, kan geen kwaad, dachten we. Nu blijkt dat hij een investeerder had gevonden voor die verbouwing, zijn eigen maat nota bene, ene Marvin. Van dat voorschot zou hij ontwerper Zedz betalen, die het hele interieur verzorgde. Toen de winkel opeens gesloten leeg stond, mailde Zedz mij met de vraag waarom de shop gesloten was en waar zijn geld bleef. Zelfs het voorschot van zijn eigen maat stak Rodion in zijn zak! Er werden in de winkel kaarten verkocht voor een Public Enemy-concert, en maanden na die show vraagt de Melkweg waar het geld blijft van de Public Enemy-kaarten. Rodion heeft ons ook gevraagd om tienduizend euro te investeren in Zo Moeilijk, de eerste act op Fat Beats Records Nederland. We juichten ook dit initiatief toe, maar vonden tienduizend euro wat gortig. We kregen wel een factuur van Rodion waarin stond dat er vijftigduizend flyers waren gedrukt, al leek dat ons in dit tijdperk met digitale promotie wat onwerkelijk. Maar oké, het beloofde veel, hij toonde ons de clip op State Magazine en ze zouden de Tien Jaar Fat Beats-party headlinen. Eén dag voor die show belt Rodion in paniek dat Zo Moeilijk uit elkaar is en ze niet kunnen optreden."
Een reactie uit het Zo Moeilijk-kamp: "We kennen Rodion al vanaf dat we vijftien waren of zo, hij komt ook uit Nijmegen. Hij kwam bij Fat Beats terecht en wou een label starten met ons als eerste act. Wij waren terughoudend, we hadden niet echt de verwachting dat hij het waar kon maken. We weten hoe Rodion is, die jongen heeft een goed hart maar hij praat gewoon te veel. Dus we zeiden oké, je kan onze cd verkopen en het Fat Beats logo mag op onze cd staan, maak maar reclame. Vervolgens gaat hij in interviews verkondigen dat hij ons getekend heeft. Wij hadden zoiets van wat de fok? Toen zijn we ook niet meer gaan optreden op die Fat Beats-party. Ook typerend dat hij het dan met een lulverhaal probeert goed te praten. Zo Moeilijk is niet uit elkaar. Ik heb trouwens niks meer van hem vernomen sinds Fat Beats gesloten is."
Zodra hij hoort waar hij door de Amerikanen allemaal van beschuldigd wordt, wil Rodion van Rossum, na enige twijfel, toch wat licht op de zaak werpen "Om te beginnen was er een huurachterstand van drie maanden, niet van zes maanden. Ik ben nooit bij een rechtzaak geweest in naam van Ryan Sikorski, werknemer Daan Meering is namens hun naar de rechtzaak geweest. Ik werd aangenomen bij Fat Beats met de intentie om de boel te redden, zij hadden eigenlijk al in het achterhoofd zitten dat de boel gesloten moest worden na het slechte management van de voorgaande jaren. Ik heb privé nooit vijftienduizend euro mogen lenen. Fat Beats had al een speling van vijftienduizend bij de bank voordat ik kwam kijken. Zedz heeft destijds een kast gebouwd voor Fat Beats die ik zelf met Marvin in termijnen afbetaal. De Melkweg krijgt nog geld van me? Ik krijg zelf nog geld! Al met al een heel maandsalaris en dan heb ik het niet eens over misgelopen premies, vakantiegeld of een pensioenfonds. De heren hadden mij na een jaar nog geen duidelijkheid gegeven in de zin van een contract. De zaak is dicht gegaan omdat ze hadden besloten dat dat het beste was.
"Ze hebben naar eigen zeggen nooit een cent gezien voor Fat Beats Amsterdam. Als de achterstallige penningen destijds gewoon betaald waren, was de winkel nog gewoon open. Nu proberen ze het op mij te schuiven, net zoals ze dat deden met al het andere personeel uit het verleden. Ik heb besloten te reageren omdat ik vind dat ze mijn persoon in diskrediet proberen te brengen." En dat is volledig ten onrechte, aldus Rodion, die zijn betoog wil afsluiten met het noemen van een aantal positieve zaken, die óók onder zijn bewind plaatsvonden: "De schulden die er al waren, probeerde ik te reduceren, de winkel maakte ik toegankelijker - de drempel was weg volgens veel klanten, ik legde een basis voor Fat Beats Records Amsterdam en bouwde een studio achterin de zaak. Zo creëerden we mogelijkheden voor nieuwe acts en producers." Het is het ene woord tegen het andere, alle betrokkenen staan lijnrecht tegen over elkaar en zijn er stuk voor stuk van overtuigd dat zijzélf niet verantwoordelijk zijn voor het zakelijke fiasco dat schuilging achter de legendarische winkel.
Op hun hotelkamer vol opgehaalde Fat Beats-merchandise vervolgen Joe en Ryan hun tirade. In hun ogen, vooral in die van Ryan, zit veel vuur. "Het was allemaal één grote oplichterij. Als je het mannetje wilt uithangen, mij best. Maar doe dat dan ook helemaal, en niet half, dat je je zaken niet op orde hebt, mensen slecht behandelt en afspraken niet nakomt. Uiteindelijk heeft Rodion voor ongeveer vijftigduizend euro aan schade berokkend die wij moeten terugbetalen. Tja, wat kan je doen in zo'n situatie? Hem in elkaar slaan? Het enige wat we kunnen doen is de feiten neerleggen en iedereen laten weten wat een slecht persoon die man is. Wat denk je dat Rodion zei toen we hem eindelijk te pakken kregen, via e-mail? "Yeah I got the money, what you wanna do about it?" Joe lacht, de treurnis is voelbaar. "Blijkbaar kan Fat Beats Amsterdam alleen bestaan als één van ons hier de zaak draaiende houdt. De shop was al jaren niet financieel aantrekkelijk, door alle jaren heen heeft de Amsterdamse vestiging ons bijna twee ton gekost. We hebben dan ook geen plannen voor een heropening, het is voor ons nu echt een gesloten hoofdstuk. Misschien komt er nog een veiling van de laatste spullen, misschien komt er nog een afscheidsfeest. Maar een doorstart hoef je niet te verwachten Al met al zijn we trots om te zien dat de hiphop-kern hier zo gegroeid is, dat er een hele scene is ontstaan en dat wij daar aan hebben bijgedragen. Het is alleen wat pijnlijk dat de winkelmanagers er uiteindelijk meer aan over hebben gehouden dan wij."
Als Craig Solo alles hoort over de laatste perikelen, is hij even stil. "Ik weet niet zeker of ik al die verhalen over Rodion moet geloven. Ze zeiden ook dat ik stal uit de winkel, dat zeiden ze ook van Dimmy. Ik ken Joe niet goed genoeg maar ik hoor niet veel positieve verhalen. Om eerlijk te zijn, denk ik dat Joe en Ryan de winkel geruïneerd hebben met hun houding. Ze hadden een rare manier van handelen. Het is een verschrikkelijk verlies, kijk naar Patta of Appelsap. Dat kwam toen allemaal samen in Fat Beats. We groeiden op met hiphop, als we zendingen binnenkregen werden we helemaal gek. We leefden het, zes dagen per week. Dat ze iemand als Rodion hebben aangenomen is bizar, iemand die niks geeft om de muziek. Dan weet je dat het gaat instorten."
www.statemagazine.nl |
| Index / Algemene zaken / | |