Op een dag, toen ik erg populair was op de middelbare school, zag ik een jongen van mijn klas naar huis lopen. Hij heette Kyle. Het leek erop alsof hij al zijn boeken aan het meesjouwen was. Ik dacht bij mezelf," Waarom neemt iemand al zijn boeken van school mee naar huis op vrijdag? Dat moet vast een Nerd zijn." Ik had een druk weekend gepland (feestjes, voetballen met mijn vrienden op zondagmiddag) dus ik haalde mijn schouders op en liep door. Terwijl ik verder liep zag ik een groepje jongens aan komen rennen. Ze renden naar
hem, sloegen al zijn boeken uit zijn handen en lieten hem struikelen op de vieze natte grond. Ik zag zijn bril door de lucht vliegen, die een paar meter verder in het gras terechtkwam. Hij keek op en ik zag de trieste blik in zijn ogen.Ik had medelijden met hem. Ik ging naar hem toe om te helpen en terwijl hij kruipend zijn bril zocht zag ik een traan over zijn wang rollen. Bij het overhandigen van zijn bril zei ik tegen hem,"Die jongens waren slecht, alsof ze niks beter te doen hebben." Hij keek me aan en zij, "Hartstikke bedankt!" Er verscheen een grote glimlach op zijn gezicht. Dit was één van die glimlachen die dankbaarheid uitstraalde. Ik hielp hem met het oprapen van zijn boeken en vroeg waar hij woonde. Het bleek dat hij bij mij om de hoek woonde. Hij vertelde dat
hij hiervoor naar een priveschool ging. Voorheen zou ik nooit met dat soort mensen zijn omgaan. We hebben de hele terugweg gepraat en ik tilde zijn boeken. Het bleek een hele aardige jongen te zijn. Ik vroeg hem of hij het weekend wilde komen voetballen met mijn vrienden. Dat wilde hij wel. In dat weekend leerde ik Kyle nog beter kennen, ik mocht hem echt en mijn vrienden dachten hetzelfde. Maandag, en daar was Kyle weer met zijn stapel boeken. Ik sprak hem aan en zei, "Je wordt nog eens gespierd als je iedere dag die boeken zo meeneemt!" Hij moest lachen en overhandigde mij de helft van de boeken.
Vier jaar ging er voorbij. Kyle en ik waren beste vrienden geworden. In het laatste jaar begonnen we te denken aan studeren. Kyle besloot naar Groningen te gaan en ik naar Delft. Ik wist dat we altijd vrienden zouden blijven ondanks dat we allebei in andere plaatsen zouden gaan wonen. Hij wilde dokter worden en ik wilde uiteindelijk toch maar prof-voetballer
worden. Studeren was niks voor me. Het eindexamen naderde. Kyle zou tijdens de uitreiking van het diploma een speech houden. Ik plaagde hem door te zeggen dat hij een Nerd was. Ik was zo blij dat ik niet op dat podium hoefde te staan.
Op de dag van de uitreiking zag ik Kyle. Hij zag er goed uit. Hij was één van die mensen die zichzelf gevonden had in al die jaren op de middelbare school. Hij zag er echt goed uit, zelfs een bril stond hem goed. Er waren dagen bij dat hij echt geluk uitstraalde. Waardoor hij meer afspraakjes dan ik had en alle meiden dol op hem waren. Jeetje, soms was ik gewoon jaloers op hem. Vandaag was één van die dagen. Ik kon zien dat Kyle zenuwachtig was voor de speech. Dus ik sloeg hem op de schouders en zei," Hey stoere jongen, het gaat je lukken vandaag!" Hij keek me aan met zijn bekende blik, die dankbare blik en lachte en zei,"Bedankt!"
Daar stond hij dan op het podium. Hij schraapte zijn keel en begon.
"Eindexamen is een periode waar je mensen bedankt die je geholpen hebben om door deze moeilijke tijden heen te komen. Je ouders, leraren, broers en zussen, misschien een mentor maar het belangrijkste van allemaal je vrienden. Ik sta hier om jullie te vertellen dat het hebben van een goede vriend, het mooiste is wat je maar kunt wensen. Ik sta hier om jullie te vertellen dat er niets mooiers bestaat dan dat je voor iemand iets kunt betekenen. Ik zal jullie een verhaal vertellen."
Ik keek met ongeloof naar Kyle toen hij begon te vertellen over onze eerste ontmoeting. Hij wilde dat weekend zelfmoord plegen. Hij vertelde hoe hij zijn schoolkluis had leeggehaald, zodat zijn moeder niet later alle boeken hoefde mee te sjouwen naar huis. Kyle keek me diep in de ogen en liet een kleine glimlach zien. "Gelukkig, ik leef nog. Mijn beste vriend weerhield me om de daad bij het woord te voegen."
Nadat Kyle zijn verhaal had gehouden over het zwakste moment in zijn leven hoorde ik het publiek emotioneel zuchten.
Ik zag zijn moeder en vader diezelfde dankbare blik naar mij toe
werpen. Nu pas realiseerde ik me wat ik had betekent voor Kyle.
Ondermijn nooit de kracht van je acties. Met een klein gebaar kun je iemands leven veranderen. In voor- en tegenspoed. Op een of andere manier zijn we altijd met elkaar verbonden. We geven en nemen.
hm.. dit bovenstaande is niet uit eigen ervaring maar ik las het ergens op een ander forum.. Het interesseert me ook niet of het echt is gebeurd of niet, het kan wel namelijk in het echt.
Echt tegen zinloos geweld ben ik niet, omdat er zoveel dingen zijn wat onder zinloos geweld valt, want als iemand mij in elkaar zou slaan dan zou het ook zinloos zijn als ik hun niet terug mogen pakken.
----------------------------------------
Signature |