Sven groeide op in een stad zonder fratsen of praatjes
Keihardwerkende moeder en een paps in de bajes
Vaak alleen in een flatje, aan de rand van de stad
Verlegen, omdat hij nooit contact met anderen had
Z’n broer keek nooit naar ‘m om, verdiende bakken met geld
Terwijl Sven amper kon eten, maar hij snapte het wel
Hij zou hetzelfde doen, als hij die kansen zou krijgen
Weg uit dit grijze gehucht, hij wist dat hij dapper moest blijven
Toch heeft het nooit meegevallen, hij moest fucking veel lijden
Werd veel gepest op school, pure angst in z’n brein en
Maandelijks in elkaar geslagen, of z’n eten gejat
Leraren waren te lui, ‘ach ja het leven is hard’
Niet onder woorden te brengen, Sven z’n grote problemen
Hij had vele aanvallen, dat hij niet spoorde was zeker
Bij iedereen, hij was de grootste niemand van de stad
Hij kon het niet meer aanhoren, hij was iedereen zat
Maar hij kon z’n hart niet luchten, geen luisterend oor
Z’n moeder was altijd moe, ze had nooit tijd en door
Die opkropping, sloeg Sven door in z’n doen en laten
Gooide dagelijks ruiten in, vergat z’n schoolresultaten
Het werd al snel opgemerkt door leerlingen in z’n klas
Ze zouden met ‘m aanpappen, ze wisten hoe teer hij was
Sven was verbaast door de belangstelling, overdonderd
Ze keken nooit naar hem om, hij was altijd afgezonderd
Op ’n dag ging hij naar buiten met die zogenaamde vrienden
Die knaapjes waren door de straten allang vernietigd
Het begon bij een paar geintjes, ruitjes tikken, belletje lellen
Maar al snel besloten ze het naar een hoger level te brengen
Ze lieten Sven dingen stelen, en ‘m kennis maken met drugs
En van ’n leuke hobby werd het snel ’n zakelijke klus
Hij begon met dealen, de drugs liet z’n negatieve kant zien
En die zogenaamde vrienden verlieten ‘m in de vakantie
Z’n moeder werkte door, Sven zat thuis zwetend op z’n kamer
Levenloos op z’n matras, naar de zwarte TV te staren
Stemmen in z’n hoofd, en hij begon waanbeelden te zien
Stress nam bezit van zijn lichaam, hij had het aardig gezien
Vroeger, bleek hij een stuk slimmer te zijn geweest
Eenzaam is beter dan zo zijn, het verleden leek nu 1 groot feest
Tranen lopen over zijn wangen uit zijn rode ogen
Hij kon dit niet meer verdragen, wilde uitsluitend dood gaan
Urenlang zat hij te denken, hoe fijn de dood eigenlijk is
Geen zorgen, geen gezeik, rustig zwijgend in een kist
Hij stond op, en liep op trillende benen richting de kast
Vond ’n groot stuk papier, wat oude verf en een kwast
Hij plofte neer op een stoel, blij met wat ondersteuning
Begon met trillende handen te verven, morste de helft op de leuning
Lieve mama, het heeft nooit aan u gelegen
Bedankt dat u altijd voor me heeft gewerkt, ook al zat het tegen
Hij stond op, opende deur en liep over het balkon
Klom over het hek, sprong, en lachte voor ‘t eerst sinds jaren..
Voordat hij neerkwam op de grond
Commentaar en feed aub. |