Door Frank Lindt, 5-7-‘08

Nieuw kan je de EP The Bake Sale van The Cool Kids niet noemen. Het schijfje is een samenstelling van eerder uitgekomen werk van Mikey Rocks en Chuck Inglish, maar aangezien het debuutalbum nog wel even op zich laat wachten brengen de heren via hun eigen label C.A.K.E. een verzamelaar uit waarop tien nummers staan die ze tot nu toe hebben gemaakt. Een uitgelezen mogelijkheid om het werk van The Kids tot op heden nader te analyseren.

Wie de stijl van beide heren al een beetje kent, weet dat ze alles behalve standaard MC’s zijn en bovenal sterke, bijzondere persoonlijkheden zijn. Ze maken de muziek waar ze zich prettig bij voelen en hebben daarbij lak aan de rest en dat is een instelling die wel te waarderen valt. Chuck en Mikey zijn, zoals ze op de track A Little Bit Cooler aangeven, gasten die houden van hun fiets en Star Wars en ook nog op de oude spelcomputer Sega spelen: “I’m in the crib Saturday night, with my sega that’s right// Playing a game of that Street Fighter, Street Fighter, Street Fighter”. Standaard gangsterrap zul je bij The Cool Kids niet tegenkomen.

Wat je wel kan verwachten, zijn teksten die in principe nergens over gaan en keiharde beats. Inglish, die alle beats op The Bake Sale heeft geproduceerd, heeft een erg kenmerkende stijl: een snoeiharde bass die wordt opgevuld met af en toe wat bliepjes en soms wat handgeklap. De producties zijn bij de eerste luisterbeurt nog enigszins interessant en wellicht een tikkeltje uitdagend, maar blijken uiteindelijk een beperkende houdbaarheidsdatum te hebben. Constant dezelfde soort muziek gaat op den duur immers vervelen en bovendien krijg je het gevoel dat je het trucje na verloop van tijd wel kent. Zo zullen alleen de nummers met een uitzonderlijk sterk en bovenal agressief geluid (A Little Bit Cooler en Black Mags) uiteindelijk geen skipmateriaal zijn.

Tekstueel komen de Cool Kids een stukje beter voor de dag. De onderwerpen mogen dan weinig inhoud hebben, Inglish en Rocks hebben wel beiden een boeiende en afwisselende flow en weten regelmatig een lach op het gezicht van de luisteraar te toveren. Het sarcastische ligt er soms misschien wat te dik bovenop, maar teksten als “Size 10 Jedi’s Obi-Wan Kenobi//And I'm Anakin //And I'm ramblin//So bladabladabla to the chorus and” (op de track One, Two), zijn vermakelijk. Je moet ervan houden, maar als je dit soort teksten kan waarderen, zal je The Cool Kids tekstueel in ieder geval in je armen kunnen sluiten.

Toch blijft de grootste aantrekkingsfactor bij de Kids het feit dat ze uniek zijn. Wellicht dat ze qua sound enigszins met The Clipse zijn te vergelijken, maar The Cool Kids is vooral zichzelf. Met de teksten zal het op het debuutalbum When Fish Ride Bicycles dan ook wel goed komen. Maar op productioneel vlak is er nog genoeg ruimte voor verbetering. Chuck Inglish zal een stapje terug moeten doen om andere producers de kans te geven om samen met The Cool Kids wat nummers op te nemen. Alleen dan zal hun debuutplaat wat meer kunnen worden dan een matige plaat met een uniek geluid.