23 juli, 2009.
Ogen geopend door iemands einde van z'n leven,
voor even kan ik mijn toekomst zien door andermans leed en,
dat doet me niet goed omdat ook ik het niet meer weet.
mijn hersens willen streven, ik ben nooit tevreden,
verveel me snel en ben ontevreden met m'n leven,
ik sluit me af voor de ladies, ben onbekend met daten,
en zelfwaardering is iets wat ik allang ben vergeten.
En waar doe je het voor, het studeren en leren,
ik word toch niet gelukkig omdat ik me niet kan binden,
van binnen een wrak maar naar buiten toe een kerel,
ik probeer me stoer te houden maar voel me zo alleen op de wereld.
Ik leef nu meer voor anderen, heb zelf niet veel plezier,
ik kan me wel vermannen maar dat wil ik ook niet meer,
probeer mezelf te troosten met een jointje of wat bier,
en natuurlijk weet ik zelf "dat is de slechtste manier".
Maar ik ben een binnenvetter, ben niet van het zitten kleppen,
ik struggle met mezelf en wil anderen daar niet mee besmetten,
maar dat is dan juist hetgeen wat mijn contact belemmerd,
en ik wil het graag veranderen maar het werkt vreselijk beklemmend,
ik moet delen met een ander, ze vertrouwen in mijn gevoelens,
maar als die wisselvallig zijn weet ik ook niet meer wat m'n doel is.
Doe zus, doe zo, je moet dat, je moet dit,
als ik een succes boek voel ik niet eens voldoening,
En niemand heeft het in de gaten, zelfs niet mn moeder of m'n vader,
Net tijdens het begraven voelde ik de woede, me verlaten,
onopvulbare gaten waar ik me nooit over heb uitgelaten,
en ben er eindelijk achter dat ik er toch over moet praten.
|