oke oke een beetje ontwikkeld mens kan soms vliegen. met een lacht kijkt een jongeman even demonstratief veruit in de lucht. zijn filosofieën blijven hangen aan een flinke pas op weg naar het amstel station. gesteund door ongelofelijke krachten heeft hij besloten naar dit station te vliegen. zijn wapperende staart zit zo strak dat de rimpels op mijn voorhoofd weg trekken. dit moet het ideale spiegelbeeld van de strenge mens zijn. zijn wereld is gemaakt, volledig opgebouwd uit gecreëerde kansen. familiaire banden hoger op een of andere ladder. soms voelt het als een oude zwart wit film waarin zijn keuzes te makkelijk lijken om zo zwart wit te zijn. velen zullen daarover vallen, als ze de film hebben gezien. hij geniet ervan. de relaties en de voor het oog, volledige acceptatie van wat is, en het opgemerkte hevig brandende vuur na een tweede kruising: dat waren vast de kosten van zijn onbreekbare persoon als aangenomen. de vitale man staat voor zijn zaken, en kent de schaduwzijde. in het weekend overstijgt hij dit allemaal. hij erkent dat deze mentale elasticiteit gevaarlijk is , maar zijn afwegingen worden gemaakt op gevoel, en de nasleep ervan is zijn avontuur. al was hij te traceren, verwacht hij vrijpleiting. coen maakt het goed. hij draagt geen jas, en zodra hij de hoek om komt weet hij dat de stoplichten hem goed gezind zijn. rechte lijnen, uitgestippeld tot hoever hij kan kijken. het is zijn vooruitstrevende diagonaal van stoep tot.. met zijn hoofd volgt hij een voorbijkomende jonge fietser verzonken in een roes van woorden. het volgeschreven vel papier in coens zak voelt waardevol en terwijl hij naar het perron loopt komt de trein van 8:06 uur aangereden. een slechte flashback en al het gehoest en gesteun om hem heen duidt erop dat hij op het randje van zijn schema hangt, er iets vertragends in de lucht hangt. het ging duidelijk verder dan een vroege ochtend nevel. hij gaat zitten. vertrouwen in een levenspatroon betekent zelfkennis. de gele treinticket in zijn hand zegt hem genoeg: het risico van achteruitgang was erg aanwezig. een onuitgesproken grap plaatst zijn neus in de juiste richting. hij grijpt raak naar de gratis ochtendkrant, kwaad over 378 binnengehaalde virussen thuis. men moet weten dat in deze tijd weinig nabije roem voor handen lag hier. hij trekt het, maar kwaad dus. computerland en de maatschappij lagen in een breuk, en zijn club verloor altijd minimaal met een puntje in anonimiteit. hij viel even voor haar bluf alsof anders niemand hem als beeldend karikatuur zag zitten, verscholen zo achter het dagblad. zichzelf even onttrekkend aan haar observatie spel. hij reist langs het nieuws, de banaliteit, hij reist langs zijn bekenden en zijn enkele euro s in de zak, die zelfgebouwde antennes die hij onlangs met eigen ogen heeft gezien met alle effecten vandien, langs straatvoetballers uit een ver land, opkomende en neergaande zaken, europa, oxaansepan. de wagon was vol en de krant werd weer afgestaan. alsof het gehele universum even stil had gestaan, zet de trein zich in beweging, een leeg perron achterlatend dat zo wat afgelegen aandoet. coen kijkt op zijn horloge alsof er een brok ijs afbreekt in groenland. daarna beduidt hij zijn omstanders door de grond te zakken. vinden ze zeker maar wat fijn dat ze deze trein hebben gehaald. hem is het om het even, resultaat heeft hij nodig. helemaal nu de eindpresentatie zo dichtbij lag. 'hee'… en als de sigaretten nasmaak in zijn mond blijkt deze compagnon vervolgens te kiezen om bij hem te blijven hangen. te laat denkt coen: we waren al begonnen in dit treinstelsel. hij roert ongestoord door zijn koffie en gooit daarna afkeurend het houten koffiestaafje in de prullenbak. vanuit een geïndoctrineerde greenpeace jeugd gewoonte ontstaat de clever relativerende gedachte dat dit vieze staafje mede verantwoordelijk zal zijn dat het bos niet meer gezien wordt, kappen denk hij. nee echt kappen. de kennis tegenover hem lacht onzeker. coen heeft veel van het zelfde type tips gekregen her en der. 'simpeler en pakkend'. hij bleef vaker steken bij het refrein. zonder zijn hoofd van het raam af te wenden vraagt hij dan: ' wat rijmt er op 'visie?'.. 'missie' luidt het antwoord al snel en hij begint in tijdnood te raken. dat was echt een issue voor de crisis. de conducteur knipt de kaartjes en coen denkt verbitterd aan de simpelheid. hij denkt aan zijn vergeten maandtrajectkaart en het week ov van een vriend. het was een nutteloos soort van moreel geduw en getrek onder leiding van self management tactieken. denk er maar over na: de kleinschalige fraude, en de onmacht van de ns. verdere gevolgen waren coen onbekend. hij begon het weer logisch te vinden te winnen. meespelen op zich was al mega. de brug werd al snel geslagen met het prille 'ons'. haar applaus na zijn uitbarsting van iets opgekropts. grote mond versus harde bekkie op een missie. bijgestaan door een gesmeten glas van haar kant. hij komt net van haar. de glimlach zou jaren duren, ze bleek niet veel meer. coen is niet blijven steken op het hoogtepunt van die eerste tournee. over haar dan, daar is hij het minst bang voor. steeds dezelfde shit en het ns toilet dat stinkt. ze stappen uit. naderen nu de poortvan het landgoed waar de collegezaal zich bevind. coen heeft zich dit moment al voorgesteld als in die film scène waar hij gisternacht in wegzakte. hij liep dus het groene terrein op, wel nog steeds verwikkeld in een oppervlakkig gesprek: de bomen, deze tuin, de velden. de jonge filosofiestudent die hij tijdens de reis heeft opgepikt begeleidde een ander project. coen knikte en floot random een kort en krachtig deuntje richting een aandachtig kijkende merel. hij kende hem niet, maar had de dag ervoor gehoord hoeveel precies een mens waard was in de jaren 80, puur economisch gezien. en als sindsdien de zeespiegel alleen al gestegen is. dit decennium vergt volgens hem nog veel voorbereidend werk. hij trok zijn dijk omhoog. waarvoor wist hij niet, maar hij nam de merel hier serieus in voor zover mogelijk. om hulp bij het rijmen had hij de filosoof al gevraagd, dus praat hij verder over de inhoud van zijn op te voeren show. het betrof een zachtaardige, haast vanzelfsprekende kritische terugblik op het project. de samenwerking, zijn openstaande conclusie over het onderwerp, en hij spit bij wijze van try out alvast enkele oneliners. coen verwachtte niks meer dan deze vorm van eenrichtingsverkeer in het gesprek. de punshes lijken hem krachtig genoeg. ze lopen langs de buitenlokalen van de beeldhoudsters en hij voelt zich gerust gesteld. zijn zoektocht naar de goede flow. geen moment geforceerd. hoogstens opgeboost met de energie om na die herboren nacht verder op zijn doel af te dansen. 2005 was het, en zijn beste dans jaar. het bospad ging fijn verweven door de muziek van een harde mixtape heen. even opladen heet dat met nog een paar passen te gaan.. de parkeerplaatsen, de villa. het moment van binnenkomst is overweldigend, een felle TL-lamp schijnt op het marmer en op de doffe houten vloer in de hal. coen schudt met zijn hoofd totdat de gefantaseerde ziekenhuislucht helemaal wegtrekt en alle oude schimmen verdwenen zijn. het had er zo kunnen ruiken, maar is nu eenmaal niet het geval. er heerst ook vrede met de administratie links waar zijn mentor klaarstaat. deze woont pal naast het amstel station en bezit een kleine rode sport auto. de mentor maakt zich breed en begeleidt coen naar zijn lokaal aan het einde van de gang. ze stappen binnen, de sfeer is open en gezellig. hij had naar eigen inzicht goed werk geleverd, en wist dat er slachtoffers konden vallen. dus leunend op de gewoonte wil hij op haar aangeven aan de bar gaan zitten, ze was woedend. de moderne man probeert de situatie te sussen, groepsdruk is een oude bitch, totdat de realiteit doordreunt. geen bar. hij zint op elke volgende stap die ons weer voordeel zou opleveren, ons zou doen hergroeperen in het dynamische veld van ons lichaam. coen vliegt, voelt zich verontwaardigd en ingepakt. tijdens het project was vorige week een groot gat ontstaan, ze hadden allemaal prijskaartjes gehangen aan hun kledingstukken, en hij was als onbeduidende winnaar achtig wezen uit de verhitte klas weggelopen. verontwaardigd bovendien omdat hij ook eerlijk in het logboek heeft geschreven dat hij nog geen deadline gehaald heeft. zelfontplooiing heet dat, en met balpen tekende hij de mentorklas vanuit de tuin erbij. enkele klasgenoten hebben zich al aangekleed voor het optreden. eentje moet hoesten. dus verward legt coen zijn pen en teksten , die tot op het laatste moment zijn bijgewerkt, neer en geeft zijn dure blouse af. hij zegt: ' oke gasten check het refrein en yo ik heb al de 4 natuur elementen weten te pakken in de rap.' hij dicteert de woorden: 'onder de knie!' en 'is geld nou materie of toch energie!' de vier lijns worden goed opgepakt en binnen 30 seconden schreeuwt de hele groep om de beurt zijn of haar tekst. coen slaat hard met zijn vuisten op tafel. tijd is er nooit!.. schuin tegenover hem zit een als cowboy verklede projectgenoot met zijn laarzen op tafel. hij valt bijna achterover door de rap en vuurt terug. niks dan lucht natuurlijk, maar de intensiteit was hevig. coen probeert dit moment verder uit te breiden met een nieuw soort van uitdrukking, duidelijk ingeleid door een knipoog. het eindproduct betrof een gerichte straal, soort fontein: van alle kleuren drankjes die hij ooit op had, opinie, en verschillende posities kwamen langs; de toverdruppels over hun zacht op en neer wiegende gezichten. 'snapje' zei coen, en denkt over psychedelische schilderijen, een gangpad van tijd dat paralel loopt aan zijn diepste plan van aanpak. selectief polst hij zijn omgeving en 'hoe kom je erop' lachte een bekende stem van dichtbij. de grap en de persoon waren te scherp voor een juist antwoord. hij denkt even niet aan zijn traagheid maar aan zijn basis. zijn thuis met onvoorstelbaar uitzicht, zijn abstracte poster daar. waar hij graag in verdwijnt, de computer waar hij nog lang niet klaar mee is, zijn rookwaar, de douche en haar warmte. gelukkig vindt hij de sleutels, samen met een paar muntstukken, in zijn rechterzak. het voelt alsof dat het doorslaggevende vertrouwen terugwint in hem. als een held zijn ontsnapping onderuit de bedolving van de grote boze materiële fabriek.. standaard heeft hij zin in shows geven, het ijzer te smeden als het heet is. dit publiek maakt dat extra speciaal met alle uitnodigingen die hij van hen heeft ontvangen, men moet hier niks namelijk. men is anders als men daar zin in heeft hier. communiceren erover tot het hart ervan overstroomt. light camera action! coen was er. en op deze stroom ontspringt hij elke dans die hem niet aanstaat. met oogkleppen langs de heersende afwezigheidsprocedure van het secretariaat toch, en de vragen hierover. de onbeantwoorde mails, en de onderdrukte angst voor morgen
----------------------------------------
www.putfile.com/sjaakcl |