<b>WilleWa schreef op 18-04-2010 @ 15:25</b>
hup twente

deking schreef op 18-04-2010 @ 23:24
opvallend trouwens dat onze kameraden uit amsterdam zo stil zijn nu.

MuSS070 schreef op 14-04-2010 @ 11:25
Mocht Ajax kampioen worden, dan zonder ik mij voor een maand af van dit forum.

Mocht Den Haag degraderen, dan zonder ik mij voor twee maanden af van dit forum.

Mocht Den Haag er in blijven en Ajax geen kampioen worden, dan zal ik jullie daar elke dag aan herinneren.

Dit zijn beloftes.

<b>Snacky schreef op 19-04-2010 @ 13:12</b>
triest dat je zo kampioen moet worden hoor, feyenoord speelden als een natte krant... dramatisch gewoon.

In het begin d8 ik; ach, ze spelen niet echt super ofzo maar ja kan gebeuren, tot het moment dat de keeper word uitgespeeld, de bal alleen in het net moet belanden, en de bel word teruggespeeld! heel triest...

Maar goed, over 2 weken valt twente alsnog door de mand!

Jspr schreef op 19-04-2010 @ 13:41
Ik snap het probleem niet met die premies. Hiermee kun je voorkomen dat clubs denken dat ze het toch nergens meer voor doen, anders had het de afgelopen jaren veel saaier kunnen aflopen denk je niet?

Door Bergkamp snap ik het: de nostalgie is verdwenen

19/04/2010 12:45

Twee weken terug las ik twee prachtige interviews met oud-voetballers. Niet een b&eacute;&eacute;tje oud, zoals Jan van Halst, maar &eacute;cht oud.

Voetballers die speelden in shirtjes die nog nat werden. Nu ademt alles. 'Het Therme 2020-effect zorgt ervoor dat de moderne voetballer optimaal kan presteren door de circulerende luchtlaag tussen de binnen- en de buitenkant van het shirt. Verloren energie komt via de gepatenteerde grip and go-emulsie nog tijdens de wedstrijd volledig ten goede aan het lichaam.'

Ik lul maar wat, maar het zou me niets verbazen als het bestaat. Als in reclames voor voetbalschoenen de spelers worden afgebeeld als terminators met sokjes aan of als uit metaal gegoten mensrobots, dan weet je het wel. Weg romantiek.

Een mooie tijd was het, dat onder het shirt van Epy Drost zijn weerloze tepeltjes zich aftekenden. Niemand voetbalde met een strak om de torso gesjord thermohemd. Sommige spitsen speelden met een oude krant onder hun shirt; niet om sneller te kunnen hollen, maar om bij langdurige blessurebehandelingen iets te lezen te hebben.

Over dat soort oud-voetballers heb ik het. Spelers die na een wedstrijd in een auto stapten die jij nooit zou bezitten. Je keek door het raampje als ze voorbijreden. Het was waar, de auto was uitgerust met het nieuwste van het het nieuwste: een stereo-cassettespeler.

Ik heb het over Jan Mulder en S&oslash;ren Lerby. Mulder werd laatst ge&iuml;nterviewd door Volkskrant Magazine en alleen voor de foto’s zou ik de bijlage nog in handen proberen te krijgen. Inspecteur Mulder in een afgekeurde sc&egrave;ne uit de film Seven. Net een lijk gevonden in de kleedkamer, de rechtsback, met zijn handen op zijn rug gebonden en veertien sportsokken in zijn mond gepropt.

Mulder weet genoeg en steekt een sigaret op. Hij doet zelf de ondervraging van de voorzitter. 'Heeft jullie rechtsback onlangs iemand belet te scoren?'

Op een andere foto kijkt Mulder, zijn ogen verborgen achter een zonnebril en een sigaret beeldschoon tussen zijn lippen, naar beneden. Naar zijn voeten, waarmee hij nooit meer zal scoren. Ja, in de tuin, met Johanna als publiek.

Mulder laat zich niet verleiden tot het vertellen van anekdotes. Dat siert hem. Daar hebben oud-voetballers een handje van, de zouteloze anekdote. 'Dus Dikkie komt binnen, met alleen dat schort om zijn kont en die doet de wedstrijdbespreking. Wij blauw van het lachen natuurlijk. Komt de voorzitter binnen en die zegt, precies op het moment dat Dikkie zich bukt:

&quot;Zeg, jongens, ik ben op zoek naar de leverworst. Heeft iemand van jullie die gezien?” Nou ja, daar is die man nog jaren mee getreiterd. Kwam-ie binnen en dan was het: “H&eacute;, Joop, stukkie leverworst?” En dan dat smoelwerk van hem... Ja, dat was uniek in die tijd. Dat heb je niet meer, schitterend. Ik denk dat je erbij moet zijn geweest, dat kan ik verder niet uitleggen.'

En dan volgt meteen w&eacute;&eacute;r een verhaal, over een Argentijnse spits die op proef was. 'Ik zie hem nog z&oacute; binnenkomen, met die papegaai op zijn schouder. Hebben we dat beest met zijn poten aan dat voetbalshirt vastgenaaid. Liep hij de hele wedstrijd met een papegaai in de spits. En dat beest maar meekoppen als er een bal aankwam. Schitterend. Je kon ons wegdragen.'

Jan Mulder mijmert mooi over Brussel, maar laat verder niet veel los. Ja, het was mooi. Hij was in het buitenland en toch rook hij Groningen. Het hoogst haalbare.

Ook het interview met S&oslash;ren Lerby in VI twee weken geleden is prachtig. De bekende verhalen. De aankomst van de twee Denen, Frank Arnesen en hij, in Amsterdam. Fijne details. Ze woonden allebei in dezelfde flat, ergens in Diemen. S&oslash;ren kwam met de fiets naar de training. Moest je net Wim Suurbier en Ruud Krol hebben. Etcetera, etcetera.

De mijmering, het stamelen of, zoals S&oslash;ren Lerby het doet, dat rusteloos oplepelen van verhalen ontroert. S&oslash;ren en Jan kunnen nog steeds geen dag zonder voetbal. Desnoods gaat Mulder over een jaar of twintig het clubhuis van VV Zwaagwesteinde een verfje geven.

Oud, verweerd hout waar ooit ballen tegenaan zijn gestuiterd. Alleen d&iacute;&eacute; wetenschap al is genoeg. Tijdens het schilderen, als niemand kijkt, legt Jan af en toe even een van zijn wangen tegen een plank.

Ik moest aan deze twee interviews denken toen ik laatst beelden zag van Dennis Bergkamp. Hij speelde mee met Lucky Ajax. Naast de onvermijdelijke Ali B en gastspeler Glenn Helder, die voetbalde alsof hij een taakstraf van 340 uur in &eacute;&eacute;n wedstrijd wilde proppen, strooide Bergkamp als vanouds met geniale passjes. Bergkamp is nog steeds ongelofelijk goed.

Hij zou Feyenoord, met &eacute;&eacute;n hand in zijn achterzak, moeiteloos vijf jaar achter elkaar kampioen maken. Aan het eind van het wedstrijdverslag zien we hem een stiftje vanaf een meter of dertig uitvoeren. Geen lobje, een stiftje.

Daarna wordt hij ge&iuml;nterviewd. En dan zie ik opeens het verschil. De nieuwe generatie ex-profs. De no-nonsense jongens. Bergkamp geeft zakelijk antwoord op wat vragen. Voetbal, ach ja... Geen minuut spijt dat hij is gestopt. In het interviewtje zit geen enkele sentimentele oogopslag, geen aanzet tot nostalgisch zwelgen. Hij heeft gevoetbald en het is mooi geweest.

Leuk die jongens weer eens te zien. Nu gaat hij weer lekker naar huis.

Door Dennis Bergkamp begrijp ik opeens: het is binnenkort afgelopen met de afdeling nostalgie. Profvoetballers van nu vliegen naar Barcelona, kijken naar een wedstrijd, spelen nog een half uurtje PlayStation op hun hotelkamer en zien de regenpijp niet eens. Ze beleven geen verhalen meer.

Voetballers van nu vrijen met hoofdrolspeelsters uit soapseries. Met een handig in een schouder gemonteerde camera kunnen we binnenkort, als we dertig euro betalen, live meevrijen met Wesley Sneijder.

Ik doe mijn best en probeer het voor me te zien, Wesley Sneijder of Arjen Robben die, over dertig jaar, met veel gevoel terugkijken. Het lukt me niet. Ik gok dat dit Sneijders levendigste herinnering aan Milaan zal zijn: er was een zaak die speciale kleine maatbroekjes verkocht en de eigenaar sloot zijn winkel voor ander publiek als Wesley door het kattenluik binnenkwam. We gaan zware tijden tegemoet.